Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Θέλαμε κάτι εκτός Ευρώπης και μας φάνηκε καλή επιλογή. Φτηνότερη από την Ελλάδα, στην ίδια ζώνη ώρας, μόλις 2 ώρες με το αεροπλάνο. Έκλεισα ένα ξενοδοχείο με θέα στις πυραμίδες και ξεκινήσαμε.
Μαζί μου πήρα το Daniel Martin του Fowles και μια βιογραφία του Kitchener. Στο βιβλίο Daniel Martin ο ήρωας κάνει ένα ταξίδι στην Αίγυπτο τη δεκαετία του 1970 με σκοπό να εμπνευστεί για ένα σενάριο που του έχουν αναθέσει να γράψει για μια ταινία πάνω στη ζωή του Kitchener. Ο Kitchener ήταν στρατιωτικός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και έδρασε χοντρικά από το 1880 μέχρι και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Έγινε διάσημος το 1914 όταν έγινε αφίσα για να προσελκύσει φαντάρους.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Kitchener ξεκίνησε την καριέρα του ως χαρτογράφος, φτιάχνοντας τους πρώτους σύγχρονους χάρτες για την Παλαιστίνη αλλά και για την Κύπρο.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Kitchener έδρασε κυρίως στην Αίγυπτο και στο Σουδάν. Ήταν αραβολάτρης και προτιμούσε να κάνει παρέα με τους Άραβες (είχε μάθει άπταιστα αραβικά) παρά με τους συμπατριώτες του.
Μείναμε δυο μέρες στο Κάιρο για να επισκεφτούμε τις Πυραμίδες, το μουσείο και την αγορά. Το Κάιρο είναι μια πόλη που ζει μέσα στη σκόνη, το νέφος και τις κόρνες των οχημάτων που κινούνται αδιάκοπα σε δρόμους χωρίς φανάρια. Περάσαμε και από την πλατεία Tahir της «αραβικής άνοιξης», κάτι σαν τη δικιά μας πλατεία Συντάγματος.
Κάναμε και μια εκδρομή στην όαση Fayoum, δυο ώρες από το Κάιρο, όπου φάγαμε αυθεντικά φαλάφελ και κάναμε μπάνιο στην τεχνητή λίμνη που έχουν δημιουργήσει εκεί για να ποτίζουν τις καλλιέργειες.
Στη συνέχεια πήραμε το αεροπλάνο για το Λούξορ. Προσπάθησα να κλείσω ένα διήμερο σε ποταμόπλοιο, όπως συμβαίνει και στο Daniel Martin, αλλά οι κρουαζιέρες ήταν από 3 μέρες και πάνω κι εμείς δεν θέλαμε να επισκεφτούμε όλα τα αρχαία μνημεία του Νείλου.
Ο Fowles περιγράφει τους ναούς, τους τάφους και τους συνταξιδιώτες του στην κρουαζιέρα μέσα από το πρίσμα του ζευγαριού (Daniel και Jane). O Daniel ελπίζει ότι θα έρθει πιο κοντά στην Jane στη διάρκεια της κρουαζιέρας σκοπεύοντας να «διορθώσει» το λάθος που έκανε όταν ήταν φοιτητής στην Οξφόρδη (παντρεύτηκε την αδελφή της, ενώ η Jane παντρεύτηκε τον φίλο του, Anthony). Ο Anthony και η Jane έμειναν στην Οξφόρδη ενώ ο Daniel και η Nell έφυγαν και η παρέα χώρισε. Τώρα, μεσήλικες πια, με τον Anthony να έχει πεθάνει πρόσφατα και τον Daniel χωρισμένο εδώ και χρόνια, το πεδίο είναι ελεύθερο. Είναι όμως οι ίδιοι άνθρωποι ή έχουν γίνει κάποιοι άλλοι;
Αφού δεν τα καταφέραμε με το ποταμόπλοιο, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την πτήση με αερόστατα πάνω από την κοιλάδα των βασιλέων στην ανατολή του ήλιου. Αυτό σίγουρα δεν υπήρχε την εποχή του βιβλίου!
Στο Λούξορ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Δεν μπορούσες να περπατήσεις στο δρόμο γιατί συνέχεια σου την έπεφταν οι ντόπιοι για να σου πουλήσουν υπηρεσίες και να πάρουν το μπαξίσι τους. Καταφέραμε να κάνουμε μια βόλτα στην αγορά και είδαμε τη φτώχεια και τη βρώμα που επικρατούν πίσω από την τουριστική βιτρίνα.
Την επομένη βγάλαμε εισιτήρια για να πάμε με το τρένο στο Ασουάν. Το τρένο ήταν άθλιο σε σύγκριση με τα ελληνικά και η μόνη διαφορά της πρώτης θέσης (που βγάλαμε εμείς) με τη δεύτερη ήταν ότι η πρώτη είχε κλιματισμό (σημαντικό όταν έξω είχε 42 βαθμούς).
Στο Ασουάν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αποικιοκρατία. Σε ένα πανέμορφο τοπίο, με πολλές νησίδες και νησάκια πάνω στο ποτάμι, δεσπόζουν θηριώδη ξενοδοχεία όπου κι αν κοιτάξεις, τα περισσότερα είναι ευρωπαϊκών συμφερόντων, ίσως και σαουδαραβικών. Εδώ βρίσκεται το Old Cataract που έχουν μείνει πολλοί διάσημοι (Τσώρτσιλ, Άγκαθα Κρίστι, κλπ).
Εμείς μείναμε πάνω στη νήσο Ελεφαντίνη, σε έναν ξενώνα Νουβίων. Οι Νούβιοι είναι μια φυλή που ζει εδώ, πιο σκουρόχρωμοι, πιο αφρικανοί θα έλεγα, που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση για την φιλοξενία και τη διάθεση να μας βοηθήσουν χωρίς ανταλλάγματα, παρ’ όλο που είναι πολύ φτωχοί. Όποιος πάει στο Ασουάν πρέπει να γνωρίσει τους Νούβιους.
Νοικιάσαμε μια φελούκα (όπως ο Daniel και η Jane) για να επισκεφτούμε τον βοτανικό κήπο ή αλλιώς το νησί του Kitchener. Πρόκειται για μια νησίδα πίσω από την Ελεφαντίνη που την είχαν κάνει δώρο στον Λόρδο Kitchener και αυτός τη μετέτρεψε σε κήπο. Σήμερα οι Αιγύπτιοι τη συντηρούν για τουριστικούς λόγους.
Την επόμενη μέρα κάναμε μια εκδρομή στο Abu Simbel. Στο δρόμο συνέχεια μπλόκα και έλεγχοι της αστυνομίας. Το τοπίο εκεί είναι μαγευτικό. Τα μνημεία με τα τεράστια αγάλματα βρίσκονται στην όχθη της τεχνητής λίμνης που δημιουργήθηκε με την κατασκευή του φράγματος του Ασουάν (στην πραγματικότητα τα μετακίνησαν πιο πίσω για να μην τα καταπιεί η λίμνη). Εδώ έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου.
Τo τελευταίο μας βράδυ φάγαμε για ακόμα μια φορά στην αγαπημένη μας ταβέρνα King Jamaica που είχε μια βεράντα πάνω στο ποτάμι και το άλλο πρωί πήραμε το αεροπλάνο για Κάιρο και από εκεί για Αθήνα.
Στο βιβλίο ο Daniel πείθει την Jane να κάνουν ένα πέρασμα από την Παλμύρα της Συρίας πριν επιστρέψουν, και εκεί η Jane έχει μια μεταφυσική εμπειρία που δεν σας την αποκαλύπτω για την περίπτωση που διαβάσετε το βιβλίο (το οποίο δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά).
Γυρίσαμε γεμάτοι από εικόνες και ήχους. Ήταν ένα ταξίδι που θα θυμόμαστε για πάντα.
Σας αφήνω με το τραγούδι που έπαιζε συνέχεια στο ραδιόφωνο του Καϊρου όταν είμασταν εκεί.
Vassilis Roupas 